Ölü toprak bir tabut insanı eşeledi.
Ayrışmaya yüzü olmayan
kabuksu çehre
üzengilerde yerini arıyor.
Mezar taşları ağdalı sözcükler,
unutulmuş fatiha,
ölüm sadece dilini yutmuşlara…
Ağızları taşlı kanatsız kozmos kuşları
uçaraktan cesetleri geçip
bir intihar şarkısı fısıldıyor:
Ölüm insanlaşıyor!
ve bir ürperti düştü
camdan tabuta.
Çırılçıplak uzanıyor ötekinin toprağı.
“De te fabula narratur!”
Belki anlatılan cehennemin hikayesidir.
Belki kırmızı bir şelalenin
korlanmış ateşleri müstahaktır!
Belki de yıldırım düşmüştür göklere.
İple sallanmış boynun tomurcukları
yeşermeden gövdede.
Yahut yüksekçe bir binanın
kepaze acıları atlamıştır.
tek celsede ölümün ayaklarına.
Ölüm ise vurduğunda ayaklara
Bir tabut insan ölü toprağı eşeledi.
Dikkat çekici bir yazar
Gerçekten başarılı
Başarılı böyle devam et evladım
Ic derinligi yuksek olmus bir siir tebrikler.